Δύο μεγάλα ανακουφιστικά τόξα έχουν θεμελιωθεί πάνω στον βράχο, άγνωστο σε ποια εποχή, και ορίζουν τη φρεατο-δεξαμενή κατά μήκος. Σε αυτά στηρίζονται κατά πλάτος δύο μικρότερα τόξα. Από τα τόξα και άνω το όρυγμα ορθογωνίζεται και οι πλευρές του είναι κτισμένες με αργολιθοδομή και κονίαμα. Σήμερα η δεξαμενή καλύπτεται από καμάρα ημικυλινδρική κατασκευασμένη από πλίνθους και κονίαμα. Η καμάρα φέρει επίσης στόμιο υδροληψίας που ορίζεται από τέσσερις σχιστόπλακες ενώ χρονολογείται, το νωρίτερο, στα τέλη του 19ου αι. Η φρεατο-δεξαμενή λειτουργούσε ως φρέαρ ή ως τοπική μονάδα διαχείρισης ύδατος για την κάλυψη των αναγκών ύδρευσης ή/και άρδευσης της περιοχής. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για το αν συνδεόταν με κάποιο άλλο υδροδοτικό σύστημα ως κόμβος ή ως πέρας διακλάδωσης. Σε κάθε περίπτωση η λήψη του ύδατος από αυτήν γινόταν είτε με τη βοήθεια δοκού ή με τη ρίψη δοχείου ή ενδεχομένως και με κάποιο συνθετότερο σύστημα άντλησης. Δεν είναι έως τώρα γνωστό αν η δεξαμενή χρησιμοποιείτο για τις ανάγκες του συγκροτήματος των Ιλισσίων όταν ζούσε η Δούκισσα της Πλακεντίας, ωστόσο είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιήθηκε όταν, μετά τον θάνατό της, ο χώρος παραχωρήθηκε στον ελληνικό στρατό.