Ο άγιος παριστάνεται έφιππος τη στιγμή που καρφώνει με το δόρυ του το δράκοντα. Στο βάθος δεξιά υψώνεται πύργος, ενώ αριστερά υπάρχουν κάποιες ενδείξεις τοπίου. Οι κύριες αρετές του έργου είναι η μετρημένη ισορροπία της σύνθεσης και η χρωματική ενότητα, που βασίζεται στη σχεδόν αποκλειστική χρήση πολλών διαφορετικών τόνων του ίδιου χρώματος, του καφέ. Ο πίνακας έχει ζωγραφιστεί με την τεχνική της ελαιογραφίας. Εκφράζει τη νατουραλιστική τεχνοτροπία που είχε επικρατήσει στη Δυτική Ευρώπη από την Αναγέννηση και μετά. Εντυπωσιάζει η σχεδόν ρομαντική ατμόσφαιρα, την οποία υποβάλλουν η εντελώς ήρεμη στάση του αγίου που καταβάλλει το θηρίο, καθώς και το ανθρώπινο βλέμμα του αλόγου που στρέφεται προς το πιο φωτεινό σημείο του ουρανού, σημείο από το οποίο πηγάζει και το φως που απλώνεται στη σύνθεση. Το βλέμμα αυτό υπονοεί την παρουσία του Θεού, που με αυτό τον τρόπο γίνεται πιο «φυσική», χωρίς να βλάπτει την πρόθεση του έργου να είναι ρεαλιστικό.

Ο πίνακας φέρει την υπογραφή: «χειρ Νικολάου Καντούνη ιερέως». Ο Ζακύνθιος Νικόλαος Καντούνης (περ. 1768-1834), με καταγωγή από οικογένεια πλούσια και καλλιεργημένη, εργάστηκε στη Ζάκυνθο. Ακολούθησε τη Δυτική τεχνοτροπία, την οποία είχε ουσιαστικά εισαγάγει στα Επτάνησα έναν αιώνα νωρίτερα ο ζωγράφος Παναγιώτης Δοξαράς (1662-1729). Τα έργα των Επτανήσιων ζωγράφων (Παναγιώτη και Νικόλαου Δοξαρά, Γιαννάκη Κοράη, Νικόλαου Κουτούζη, Νικόλαου Καντούνη) εισάγουν σε ένα πολιτισμικό κλίμα που όχι μόνο βρίσκεται έξω από τα όρια της βυζαντινής καλλιτεχνικής παράδοσης, αλλά και την αρνείται συνειδητά, θεωρώντας την άτεχνη και ενοχλητική. Ωστόσο η τάση αυτή της επτανησιακής ζωγραφικής αναπτύσσεται μέσα σε Ορθόδοξο περιβάλλον. Ο ίδιος ο Καντούνης, ο οποίος αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της, ήταν Ορθόδοξος ιερέας.