Η εγκατάσταση σπουδαίων Κρητικών αγιογράφων στα βενετοκρατούμενα νησιά του Ιονίου και η παρουσία πλήθους φορητών έργων που είχαν φέρει μαζί τους οι πρόσφυγες από την τουρκοκρατούμενη μεγαλόνησο συνέβαλαν καταλυτικά στην ανάπτυξη και στην ανανέωση της ζωγραφικής τέχνης των Επτανήσων στο β΄ μισό του 17ου αιώνα. Δημιουργείται έτσι μια καλλιτεχνική παράδοση αφενός επηρεασμένη από την Κρητική Σχολή ζωγραφικής και αφετέρου ανοιχτή στα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της Δύσης. Η «Επτανησιακή Σχολή» του 18ου αιώνα αποτέλεσε την κατάληξη μιας δημιουργικής πορείας.

’λλωστε η οικονομική άνθηση των Ιονίων, η στροφή της βενετικής πολιτικής προς το ντόπιο στοιχείο, ιδιαίτερα μετά την απώλεια της Κρήτης στα 1669, και η προώθηση ενός καθεστώτος θρησκευτικής ελευθερίας που απέβλεπε στην αποτροπή του τουρκικού κινδύνου, οδήγησαν στην ειρηνική συνύπαρξη Ελλήνων και Βενετών και στη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη των τεχνών.