Οι υδάτινοι πόροι της Αττικής
Η έλλειψη υδάτινων πόρων υπήρξε ιστορικά μία από τις βασικές παραμέτρους της ζωής στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Οι κεντρικές κοίτες των δύο βασικών ποταμών που αποστραγγίζουν το λεκανοπέδιο, του Ιλισσού και του Κηφισού, χαρακτηρίζονταν ανέκαθεν από πολύ μικρές παροχές με σημαντικές διακυμάνσεις στον ετήσιο κύκλο, ενώ οι παραπόταμοί τους, όπως ο Ηριδανός, ο Κυκλοβόρος και ο Ποδονίφτης, ήταν στην πραγματικότητα χείμαρροι.
Μέχρι και τον 20ό αιώνα, η ύδρευση της Αθήνας δεν βασιζόταν τόσο
στην επιφανειακή απορροή, αλλά αφενός σε υδροδοτικά έργα, και αφετέρου στην εκμετάλλευση
του υδροφόρου ορίζοντα μέσω πηγών, πηγαδιών ή δεξαμενών που η πλήρωσή τους
βασιζόταν στα υπόγεια ύδατα ή/και στη μάστευση επιφανειακών ροών κατά τις
περιόδους έντονης βροχόπτωσης.