Εικονίζεται ο άγιος Δημήτριος έφιππος, με στρατιωτική ενδυμασία, να σκοτώνει, σύμφωνα με την παράδοση, τον Βούλγαρο τσάρο Ιωαννίτζη ή Σκυλογιάννη, όπως τον αποκαλούσαν οι Βυζαντινοί, κατά την πολιορκία της Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 1204. Κάτω από την παράσταση υπάρχει διακοσμητικό μοτίβο με ελισσόμενους φυλλοφόρους βλαστούς. Η απεικόνιση του αγίου Δημητρίου έφιππου συναντάται κυρίως σε περιοχές της βόρειας Ελλάδας και των Βαλκανίων από τον 15ο αιώνα και εξής. Η τοιχογραφία του Βυζαντινού Μουσείου προέρχεται από τον ερειπωμένο ναό του Αγίου Νικολάου στο Κόκκινο της Βοιωτίας και αποτελεί δείγμα της διάδοσης του συγκεκριμένου εικονογραφικού τύπου σε νοτιότερες περιοχές της Ελλάδας. Στοιχεία όπως τα ζωηρά και φωτεινά χρώματα, η διάθεση ρεαλισμού και το διακοσμητικό μοτίβο κάτω από την παράσταση έχουν οδηγήσει στην απόδοση του ζωγραφικού συνόλου του ναού στο εργαστήριο των αδερφών Γεωργίου και Φράγγου Κονταρή, που εργάστηκαν σε πολλές περιοχές της δυτικής και κεντρικής Ελλάδας στο β΄ μισό του 16ου αιώνα.